Wat is 'ervaringsgericht'?
Ferdinand (Ferre) Laevers heeft dit onderwijsconcept ontwikkeld. Hij werd geboren in Kongo. Op tienjarige leeftijd is hij met zijn ouders naar België verhuisd en is hij daar opgegroeid.
Ervaringsgericht onderwijs betekent niet dat we de kinderen zoveel mogelijk ‘door ervaring’ willen laten leren. De pedagogische visie en didactiek danken hun ontstaan aan een bepaalde manier van kijken: de ervaringsgerichte benadering.
Daar ligt de kern van het ervaringsgericht onderwijs.
Je gebruikt je eigen ‘ervaringsstroom’ als middel om je beter in de ervaring van de ander te verplaatsen. In een proces van rolneming neem je het perspectief van de ander: je voelt wat die voelt, beleeft verlangens en noden, ziet, hoort, proeft wat die ander proeft, je neemt de wereld waar zoals hij of zij, je komt in zijn gedachten en kijk op dingen.
Het ervaringsgericht onderwijs is gebaseerd op een Griekse tempel. De basis van de tempel drukt de grondslag van het concept uit, een ervaringsgerichte houding van de leraar.
Vrij initiatief (middelste zuil): kinderen krijgen de maximale vrijheid en het initiatief om zelf te handelen. Hierdoor kunnen kinderen de wereld verkennen.
Milieuverrijking (linker zuil): de inrichting van de leeromgeving en de stimulans van de leraar om hen de werkelijkheid te laten ontdekken. Kinderen leren het best in een rijke leeromgeving en wanneer ze zelf aan de slag kunnen.
Ervaringsgerichte dialoog (rechterzuil): dit is nodig om een goede relatie te laten ontstaan, emoties te ondersteunen en actief handelen van kinderen uit te lokken. Als je een goede relatie hebt opgebouwd ontstaat er aanvaarding, echtheid en empathie.